Συνάδελφοι,
Ενημερωθήκαμε προσφάτως από πλήθος συναδέλφων ότι, στα πλαίσια προαγωγής τους στον βαθμό του «manager», η Τράπεζα τους καλεί να παραιτηθούν από την αξίωση τους, μέσω της δικαστικής οδού, να ενταχθούν στον Κανονισμό Εργασίας.
Το γεγονός είναι ανήκουστο
Η Τράπεζα πεισματικά, επί σειρά ετών από το 2012 που έγινε η συγχώνευση της Αγροτικής Τράπεζας με την Τράπεζα Πειραιώς, αρνείται την ένταξη μας στον Κανονισμό και την απόδοση όσων δικαιωμάτων απορρέουν από την ένταξη μας σε αυτόν. Για το λόγο αυτό και διεκδικήσαμε ως ΣΕΤΑΠ δια της δικαστικής οδού, με πλήθος αγωγών, να μας αποδοθεί, ό,τι δικαιωματικά μας ανήκει.
Εύλογα προκύπτουν τα ακόλουθα ερωτήματα:
Εφόσον η Τράπεζα προβάλλει ότι δεν είναι βάσιμη η διεκδίκησή μας ένταξης στον Κανονισμό της, γιατί προσφεύγει σε τέτοιους «εκβιαστικούς» τακτικισμούς ?
Εφόσον η Τράπεζα ισχυρίζεται ότι ο Κανονισμός είναι αναχρονιστικός και δεν πράττει το αυτονόητο για το προσωπικό της, γιατί χρησιμοποιεί τις αγωγές ως αρνητικό επιχείρημα για να προαχθούν οι συνάδελφοι ?
Μήπως, με την απαίτηση παραίτησης από τις αγωγές, έμμεσα αναγνωρίζει τον Κανονισμό και το δικαίωμα όλων των συναδέλφων να ανήκουν σε αυτόν ?
Μήπως πιστεύει ότι, εν τέλει, θα δικαιωθούμε δικαστικά και προσπαθεί να προλάβει μελλοντικές καταστάσεις ?
Σε κάθε περίπτωση, αυτό που ζητά αποτελεί, το λιγότερο, ένα ακόμα μελανό σημείο στη διαχείριση του ανθρώπινου δυναμικού.
Δε φτάνει που εδώ και δώδεκα χρόνια είμαστε ως εργαζόμενοι καθηλωμένοι βαθμολογικά και μισθολογικά!… Που το αίτημα για αυξήσεις στο σύνολο του προσωπικού παραπέμπεται στις καλένδες, ακόμα και τώρα που η Τράπεζα έχει περάσει σε ιστορικό ρεκόρ κερδοφορίας και διαθέτει πακτωλό χρημάτων για αέναους ανασχηματισμούς και φιέστες rebranding!… Φτάνει και σε σημείο να ξεπερνά τα όρια ? Να προσφέρει το έλασσον, μια προαγωγή μετά από δώδεκα χρόνια χωρίς οικονομικό όφελος, με αντάλλαγμα την παραίτηση από τη μείζονα διεκδίκηση, που είναι η ένταξη στον Κανονισμό!
Αρμόζουν αυτές οι πρακτικές στο προφίλ της μεγαλύτερης συστημικής τράπεζας ?
Μήπως εν τέλει, δεν είναι πολιτική της Τράπεζας, αλλά προσωπικοί χειρισμοί στελεχών της, που στα πλαίσια του «διευθυντικού δικαιώματος», ξεπερνούν τα όρια και αμαυρώνουν την εικόνα της ?
Θεωρούμε ότι τα παραπάνω κακώς κείμενα πρέπει να σταματήσουν. Πολύ έντιμα, η Τράπεζα να αναγνωρίσει το φιλότιμο και τον καθημερινό αγώνα όλων των συναδέλφων, να φτάσουν την επιχείρηση μέσα σε μία περίπου δεκαετία μετά τις συγχωνεύσεις, στο επιτυχημένο σημείο που βρίσκεται σήμερα, και να αποδώσει το ελάχιστο. Ποιό είναι αυτό ?
Αυξήσεις σε όλο το προσωπικό και προαγωγές σε αυτούς που το δικαιούνται χωρίς ψιλά γράμματα και όρους.
